Er is zoveel waar we niet over praten, omdat we ons ervoor zouden moeten schamen, omdat het vies, schuldig, te pijnlijk, provocatief of een good-old taboe is. En dat is precies waarom ik wél over die onderwerpen praat. Omdat ik geloof dat het gaat helpen om meer verbinding en vrijheid te ervaren. Dat het minder schaamte, schuld en eenzaamheid oplevert en gaat helpen bij het doorbreken van taboes. 

Mijn vader struikelde over een drempel, viel en was opslag dood. Het zette mijn hele leven op zijn kop. Hier had ik niks over geleerd al die jaren op school. Over hoe het is om plotseling iemand te verliezen, de troep die rouwen heet maar ook over de absurditeit en humor ervan. Zo had ik nooit gedacht dat mijn vader nog eens in mijn handbagage zou passen. Ik praat rauw en eerlijk over hoe het is om iemand te verliezen en hoe ik pleit voor het normaliseren van de dood.

Aaaah de liefde! Wie kan daar nou niet over praten? Maar als het aan komt op de “verboden” delen ervan blijft het akelig stil. Vreemdgaan, affaires, met de ex van je beste vriendin een relatie beginnen. het zijn allemaal gebeurtenissen die als “fout” worden bestempeld. En toch gebeurd het aan de lopende band en ervaart iedereen hoe het is om aangetrokken te worden door iemand anders terwijl je al een relatie hebt. Waarom praten we er dan niet over?!

Mijn vriend kreeg een burn-out en een depressie. Hij lijdt, maar reken maar dat dit ook invloed heeft op mij en onze relatie. Hoe is het om een relatie te hebben met iemand die depressief is? Mag je daar wel over praten? Wat moet je eigenlijk doen om de eindstreep samen te halen en wat is er dan nog over.

Van het leven in emotionele schaarste tot de onzekerheid van herstellen, ik deel er openlijk over en biedt zo herkenning, humor en inzicht.

Laagdrempelige diepgang, humor, bloed eerlijke inbreng, rake vragen, spontaniteit, en de belofte geen enkel antwoord of onderwerp te schuwen.